Παγκόσμια Ημέρα Δικαιωμάτων του Παιδιού
τις 3 του Δεκεμβρίου, όλες οι Τάξεις του Σχολείου μας συγκεντρώθηκαν στο αμφιθέατρο για να παρακολουθήσουν την εκδήλωση που είχε προετοιμαστεί για την Παγκόσμια Ημέρα των Δικαιωμάτων του Παιδού.
Η 3η Δεκεμβρίου έχει καθιερωθεί από τον ΟΗΕ ως Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία. Είναι μια ημέρα ευαισθητοποίησης για τα δικαιώματα και τις δυνατότητες των ατόμων με αναπηρία. Είναι μια μέρα που υπογραμμίζει την αναγκαιότητα διασφάλισης της ισότιμης πρόσβασης όλων των μαθητών στην εκπαίδευση, καλλιέργειας του σεβασμού και καταπολέμησης κάθε μορφής διακρίσεων και αποκλεισμών.
Η αναγκαιότητα δημιουργίας μιας κοινότητας ανθρώπων που θα βασίζεται στις αρχές της ισότητας. Με αφορμή τη Παγκόσμια ημέρα το σχολείο μας ένωσε τη φωνή του για να υψωθεί ένα μήνυμα ενότητας, αλληλεγγύης και αλληλοσεβασμού.
Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα των Ατόμων με Αναπηρία, αφιερώσαμε ένα ποίημα ενός παιδιού 14 ετών, θέλοντας να υπενθυμίσουμε σε όλους εμάς τους απλούς πολίτες το δικαίωμα των ατόμων με αναπηρία στην πλήρη συμμετοχή στην κοινωνία.
Δεν έχω πόδια,
μα έχω αισθήματα.
Δεν μπορώ να δω,
αλλά σκέφτομαι όλη την ώρα.
Αν και δεν ακούω,
θέλω τόσο να μιλήσω με τους άλλους.
Γιατί με βλέπει ο κόσμος σαν να μην αξίζω τίποτα,
σαν να μην μπορώ να μιλήσω ή να σκεφτώ;
Αφού μπορώ ...
σκέψεις σαν εσάς να κάνω για τον κόσμο αυτόν που ζω.
Coralie Severs, 14 ετών, Ηνωμένο Βασίλειο.
Οι μαθητές στις παορυσιάσεις τους τόνισαν αρχικά πως αυτό
το Α στη λέξη ΑΜΕΑ δεν σημαίνει Αόρατοι άλλα Άτομα, όπως Εσύ και
Εγώ. Άτομα με ίσες ευκαιρίες στην υγεία και την εκπαίδευση, Άτομα
που έχουν τις ίδιες δυνατότητες για προσωπική, κοινωνική και επαγγελματική
εξέλιξη, Άτομα με ευαισθησίες, ικανότητες και ταλέντα.
Ειδικότερη αίσθηση προκάλεσε η παρουσίαση των μαθητών της Α΄ τάξης. Οι μαθητές και οι μαθήτριες της Α τάξης παρακολούθησαν εκπαιδευτικά βίντεο μικρού μήκους με θέμα την αναπηρία και συζητήσαμε όλοι μαζί σχετικά με αυτά. Έπειτα, θέσαμε ως προβληματισμό το πώς μπορούν να ζωγραφίζουν εκείνοι οι άνθρωποι που δεν έχουν τη δυνατότητα να το κάνουν με τα χέρια τους. Ένα από τα παιδιά μάντεψε σωστά, λέγοντας ότι μπορούν να ζωγραφίζουν με το στόμα τους. Επίσης, αναρωτηθήκαμε αν μπορούν να ζωγραφίζουν τα άτομα εκείνα που δεν βλέπουν. Πόσο εύκολο όμως είναι κάτι τέτοιο; Χωρίστηκαν λοιπόν τα παιδιά σε δυο ομάδες και ξεκίνησαν να ζωγραφίζουν. Η πρώτη ομάδα ζωγράφισε με το στόμα και η δεύτερη με τα μάτια κλειστά. Στην πρώτη ομάδα δώσαμε νερομπογιές και πινέλα, τα οποία τα περάσαμε σε καλαμάκια, ώστε να φτιάξουμε μια αυτοσχέδια θήκη για το καθένα και να μην έρθουν σε άμεση επαφή τα χείλη των παιδιών με τα πινέλα για λόγους υγιεινής. Στη δεύτερη ομάδα δώσαμε μαρκαδόρους και τους δέσαμε τα μάτια με μαντήλια, ώστε να μην βλέπουν, καθώς ζωγραφίζουν.
